Het Sprookje van Nina en Viktor zoekt een eind goed al goed...



Nina en Viktor zoeken een bescheiden onderkomen, hier is hun verhaal:

Er was eens, in een vredig koninkrijk vol zonnestralen en kattenkruid,

een dappere prinses genaamd Nina en een charmante jonge prins genaamd

Viktor. Ooit waren ze kort van elkaar gescheiden, maar het lot, dat

wijze, koppige lot, bracht hen weer samen. En sindsdien… zijn ze

onafscheidelijk.

In het hart van het koninkrijk stond een klein café,  niet zomaar een

café, maar een magische plek waar katten de tijd vergaten en waar de

liefde rondfladderde als vlindertjes in de lente. Daar, tussen de geur

van dampende koffietjes en zachte dekens, speelde zich een wonderlijk

liefdesverhaal af.

Iedereen kende het stel: het verliefde koppeltje uit het café. Ze

speelden tikkertje, neusje-neusje, en gaven elkaar kopjes alsof het

kostbare juwelen waren. Soms leek het net alsof ze een geheime taal

spraken, enkel voor elkaar bestemd.

Prinses Nina was een dappere ziel. Zij had de strijd tegen de boze

FIP-draak gewonnen, al had ze er littekens aan overgehouden: één oogje

zag de wereld niet meer, en haar oortjes vingen slechts flarden van

geluid. Maar niets, werkelijk niets, hield haar tegen om het

sprankelende leven te omarmen. Ze was speels, ondeugend en razendsnel

wanneer haar "zoomie" momentjes begonnen. Ze speelde graag

verstoppertje, en haar favoriete truc? Uit het niets tevoorschijn

springen om Viktor te laten schrikken. En o, wat lachten ze dan samen!



Prins Viktor, een ware dromer, hield van vogeltjes kijken alsof hij de

geheimen van de lucht wilde doorgronden. Wat hij miste aan elegantie in

springen, maakte hij dubbel en dwars goed met vastberadenheid. Hij viel,

stond op, en probeerde opnieuw, altijd met doorzettingsvermogen, een

prietpriet en koddige blik. Water uit de kraan drinken vond hij goed

voor zijn gezondheid. Zijn gezondheid was bijzonder, want hij droeg het

FIV-stempel, maar dat maakte hem niet minder koninklijk, misschien zelfs

extra speciaal.



Ze vertrokken nooit zonder elkaar. Twee zielen, één sprookje.



In hun koninkrijk mochten andere katten op bezoek komen, zolang ze

beleefd en vriendelijk waren,  want dominante katten maakten de prins en

prinses een beetje verdrietig. Honden? Die waren verboden in het paleis,

want Nina kon daar niet mee overweg. Kinderen van alle leeftijden waren

echter welkom om deel te worden van hun hofhouding, mits ze liefdevol en

zacht waren. Dat moet lukken.

En zo leven ze… hopelijk snel verder, in een warm huis vol liefde, waar

hun sprookje elke dag een beetje mooier wordt.

Einde? Nee hoor.

Het begin!

SAMEN MET VICTOR